Rozdział II - "get ready, get ready!"

Rozdział II

- Mówię ci, Amela była wniebowzięta. A skoro wyjeżdża, jej pokój będzie wolny.. – słyszałam Maksa, gorączkowo rozmawiającego z kimś przez telefon.

- Jak to co z tego? Będziesz mogła wpadać kiedy chcesz – no tak, po tych słowach już wiedziałam z kim rozmawia. Edyta. To przyjaciółka Maksa, znają się praktycznie od przedszkola, mama mówi na nich „papużki nierozłączki” bo wszystko co robią – robią razem. Maks od zawsze miał do niej słabość, i ja i rodzice dobrze o tym wiedzieliśmy, ale ona spotykała się z kolesiem który moim zdaniem wcale do niej nie pasował. Był całkowicie zadufany w sobie i tak dziany, że co tydzień kupował nowy telefon. Potrafił olać Edzię na rzecz jakieś imprezki z kumplami a potem przekupić ją wypadem do kina, mówiąc jej po drodze jak to bardzo jest mu przykro i jak straszliwie ją kocha. Edzia tego nie kupowała, nie była typem dziewczyny którą pociągała kasa, to w niej lubiłam. Ale myślę że podświadomie kochała tego kretyna i dlatego wszystko uchodziło mu płazem.

Na paluszkach i cichutko jak myszka zakradłam się do Maksa a gdy ten oddalił na sekundę telefon od ucha, wyrwałam mu go z ręki i wskoczyłam na fotel obok telewizora.

- Ej siostra, co ty wyprawiasz?! – krzyknął wkurzony, ale ja za nic w świecie nie zamierzałam oddawać mu telefonu.

- Edyta? No cześć, chciałam tylko powiedzieć że właśnie dostałaś błogosławieństwo jeśli chodzi o nocowanie w moim pokoju – Maks popatrzył na mnie i kiwnął delikatnie głową w geście podziękowania.

Chciałam żeby w końcu byli razem. Co prawda Maks nie zwierza mi się ze swoich podbojów miłosnych, ale wiem jak bardzo stara się o względy Edyty, jednocześnie zostając przyjacielem, bo przecież ona jest zajęta. Miałam nadzieję że moje przyzwolenie przekona Edzię, że to nocowanie nie jest tylko głupim wymysłem Maksa, ale sprawą dokładnie między nami ustalona. Chociaż nie do końca tak było.

- No poza tym, jesteś jedyną osobom której ufam i jestem w stanie oddać pod opiekę moje plakaty – dodałam i usłyszałam śmiech Edyty w słuchawce telefonu.

- Spokojnie, przy mnie Zayn, Louis, Harry, Liam i Louis będą bezpieczni jak nigdzie indziej! – powiedziała, wymieniając ich imiona jednym tchem. Też lubiła One Direction, może nie do końca tak obsesyjnie jak ja, ale mogłam spokojnie sprzedać jej wszystkie fakty z ich życia a ona, w przeciwieństwie do reszty rodziny { no może nie licząc mamy ;) } była nimi zaciekawiona. W pewnym sensie byłyśmy przyjaciółkami. Hmm, z kim ja będę plotkować przez następne dwa miesiące?

- Dałabyś już spokój z tym One Direction, nikt nie chce o nich słuchać – burknął Maks, który zaczął się już denerwować że odbieram mu możliwość przeprowadzenia dłuższej rozmowy z Edytą.

- Cicho bądź, ona kocha ich bardziej niż ciebie – skwitowałam, słysząc zabawny rechot w słuchawce.

- Baaardzo śmieszne – Maks przewrócił oczami.

- Może wpadnę i pomogę ci się spakować? – zaproponowała Edyta. – No wiesz, chciałabym coś dla ciebie zrobić jeszcze przed twoim wyjazdem. Ostatnio przez tą moją nową pracę trochę cię zaniedbałam, strasznie dawno się nie widziałyśmy.

- Coś zrobić? – zaciekawiłam się. – A co konkretniej mogłabyś zrobić?

- Wszystko czego tylko zapragniesz! – zawołała rozbawiona.

Spojrzałam podejrzliwie na brata a sekundę później na mojej twarzy zagościł ogromny banan. Naprawdę, moje i tak już duże usta z radości prawie dotknęły uszu. Maks rzucił mi niezrozumiałe spojrzenie.

- W takim razie idź z Maksem do tej nowej restauracji którą otwarli w zeszły czwartek. Wiesz, tej na rogu Grodzkiej! – wypaliłam.

- Ale dzisiaj? – Edzia zaczęła się wykręcać. - No nie wiem, miałam wieczorem wyskoczyć gdzieś z..

- Oh daj już spokój z tym frajerem – zawołałam, uprzedzając jej odpowiedź, która z pewnością dotyczyła jej głąbowatego chłopaka  - Zabierz Maksa jak najdalej ode mnie, bo jeśli będzie mi dalej przeszkadzał to nigdy nie zdążę się spakować – skłamałam.

Maks spojrzał na mnie zdziwiony.

– Ale ja nie.. – zaczął, ale natychmiast zamilkł gdy pokazałam mu żeby zamknął buzię. Boże, niby taki mądry a nie jest w stanie zrozumieć że załatwiam mu randkę z ukochaną.

- No.. no dobra. Powiedz mu że będę u Was o 19 – w końcu uległa.

- Super, to ja lecę ładować rzeczy do walizek! Bawcie się dobrze i jeszcze raz dzięki – dodałam zadowolona, a Edyta odłożyła słuchawkę.

Uśmiechnięta wstałam i w geście zwycięstwa klasnęłam w dłonie. Maks wciąż patrzył na mnie, jakby przez ostatnie parę minut wcale go tu nie było. Co za kretyn..

- Zbieraj się, o 19 masz randkę z Edytą w tej nowej restauracji – powiedziałam, wrzucając mu do rąk telefon.

Maks pospiesznie wstał, wziął mnie na ręce i zaczął podrzucać. Naprawdę kretyn z niego. Ale nie powiem, cieszyłam się jego szczęściem. Może jak wrócę z Londynu on i Edzia będą już parą? Chciałabym. Ale kto ich tam wie! Przez ostatnie kilkanaście lat nie potrafili się zejść, więc niby w dwa miesiące miałoby się im to udać? W każdym razie, trzeba wierzyć. Cuda się przecież zdarzają, prawda?

- Dobra już dobra, wiem jestem cudowna, wspaniała, najlepsza i nie mogłeś sobie wymarzyć lepszej siostry. A teraz pozwól że twoja królowa zajmie się pakowaniem, bo naprawdę nie zdążę do niedzieli –powiedziała, próbując wydostać się z uścisków tego głupka.

Maks kiwnął głową i rozanielony pobiegł do łazienki na parterze. A ja rozpoczęłam poszukiwanie walizek.

***

Drzwi od stryszku strasznie skrzypiały, no ale co się dziwić – wchodzimy na niego praktycznie tylko wtedy gdy są święta i trzeba znieść sztuczną choinkę. Niewiarygodne jak te ogromne pająki przy suficie zmobilizowały mnie do znalezienia walizek. Nie minęły trzy minuty a ja, cała zakurzona i rozczochrana, z powrotem stałam w swoim pokoju z dwiema ogromnymi, chociaż jeszcze pustymi bagażami.

- Jak ja nienawidzę się pakować – powiedziałam sama do siebie i zaraz potem kichnęłam, bo kurz wleciał mi do nosa.

***

Pakowanie zajęło zdecydowanie więcej czasu niż się spodziewałam. Nie wiedziałam nawet że mam tyle ubrań!  No i znalazłam moją dawno zaginioną bluzkę z Power Rangers { O tak, kiedyś kochałam tą bajkę. Ale może pomińmy fakt że dziś już nic z niej nie pamiętam ;) }, o której zniknięcie obwiniałam mamę. Chyba trzeba będzie ją przeprosić, oczywiście jeśli nie zapomnę.

Nawet nie wiem kiedy minęły te dwa ostanie dni. Ciągłe sprawdzanie czy czegoś nie zapomniałam, dopakowywanie jakiś drobnostek, wypakowywanie ubrań, chowanie domowych przysmaków dla cioci Nicole. W końcu nie jadę na tydzień, ale na całe wakacje. Dwie, ogromne walizki stały już grzecznie w moim pokoju. Całe szczęście że tata pomyślał o dokupieniu drugiego bagażu, inaczej byłoby krucho z pomieszczeniem tych wszystkim manatków które postanowiłam zabrać w małej walizce i torbie podręcznej.

Zegar wskazywał już grubo po jedenastej, a na osiedlu zrobiło się na tyle cicho że mogłam usłyszeć wiatr poruszający liśćmi ogromnych dębów, rosnących w alejce obok placu zabaw dla dzieciaków z sąsiedztwa. Chciałam wyjść na dwór, popatrzyć na rozgwieżdżone niebo, zamknąć oczy, wsłuchać się w pohukiwanie sów i odetchnąć tym swojskim powietrzem. Ostatni raz na dwa miesiące. Wiem wiem, jestem cholernie ckliwa. Przecież cały czas gderałam wszystkim jak bardzo rzygam już tą monotonią, jak bardzo chciałabym zmian. Ale kiedy wiem że one w końcu nadejdą, i to w dodatku już jutro, czuję że jakaś część mnie chciałaby żeby wszystko zostało po staremu. Tak, jestem piekielnie niezdecydowanym człowiekiem.

Na kanapie w salonie siedziała mama. Oglądała prognozę pogody  na jutrzejszy dzień, żeby upewnić się czy aby na pewno bezpiecznie dolecę do Londynu. Usiadłam koło niej i oparłam się o jej ramię. Ona przytuliła mnie delikatnie i biorąc w ręce kosmyk moich rozczochranych włosów, zaczęła się nim bawić.

- Dziękuję ci mamusiu – zaczęłam.  – Dziękuję że pozwoliliście mi z tatą spełnić moje marzenia. Chyba do końca życia nie odwdzięczę się wam za te wakacje.

Mamie łzy spłynęły po policzkach. Jest taka kochana. A do tego tak łatwo się wzrusza. Ba, ona płacze nawet na reklamach. A co najgorsze, ja też zaczynam przyłapywać się na tym że wzruszam się na każdej, chociażby tej nawet straszliwie badziewnej, komedii romantycznej.

- Kochanie, w pełni na to zasłużyłaś – szepnęła i przytuliła mnie jeszcze mocniej.

- Ale jak wyjadę to nie zapomnijcie że to ja jestem waszym najukochańszym dzieckiem dobrze? – zapytałam rozbawiona, a mama zaczęła się śmiać.

- Spokojnie, Maks i tak nie ma warunków do objęcia stanowiska cudownego dziecka – skwitowała, jednocześnie podśmiechując się pod nosem.

Nagle spojrzała na mnie oczami wypełnionymi bezgraniczną miłością i pocałowała mnie delikatnie w czółko, zupełnie jakbym była małą dziewczynką. Kurcze, będzie mi jej brakowało przez te dwa miesiące. No bo kto będzie wołał gdy w radiu puszczą One Direction? Kto będzie przypominał żeby zwijać skarpetki do pary gdy wrzuca się je do kubła na pranie, żeby zapobiec zaginięciu jednej z nich? No i przede wszystkim, kto mi będzie piekł drożdżówki? Wszyscy w rodzinie wiedzą że ciocia Nicole o gotowaniu nie ma zielonego pojęcia. Chyba jakoś będę musiała przeżyć te dwa miesiące na płatkach z mlekiem i jajecznicy.

- Dobra, dość tych ckliwości, teraz idź się myć i spać! Ale już! – zawołała rozbawiona a gdy tylko wstałam klepnęła mnie w tyłek.  „Czy ty się kobieto aby nie zapędzasz troszeczkę?” – przemknęło mi przez myśl. Dobra, to kolejna uwaga którą zachowam dla siebie.

Czas pogłówkować nad sensem życia pod prysznicem, a następnie postarać się pójść spać jeszcze przed północą. O ile na noc przed rozpoczęciem przygody życia w ogóle uda mi się zasnąć.

Rozdział nijaki, ale skoro wyjazd to i przygotowania :)
Dziękuję za wszystkie komentarze pod wcześniejszymi notkami, cieszę się że będziecie śledzić historię Amelii :*

 

~ barbeska.